Boeken brengen veel emotie naar boven. Vooral aan het einde van het verhaal komen de emoties naar voren. Dat zijn niet altijd dezelfde, vaak verschillende. De ene keer sluit ik een boek blij af, een andere keer weer droevig.

Na het lezen van De fout van Elle Kennedy was ik bijvoorbeeld een beetje droevig. In mijn leven zal er nooit opeens een knappe, populaire ijshockeyer voor de deur staan. De meeste mensen die bij mij voor de deur staan zijn de postbodes, waarvan ik er nog geen één aantrekkelijk heb gevonden. Anders had ik die uiteraard binnen gevraagd voor een kopje koffie.
Verwarring is vaak ook een emotie die opkomt na het lezen van een boek. Voor mij was Ik volg je van Marelle Boersma. Het duurde een tijdje tot ik in het verhaal kwam, maar toen ik er in zat en bij de laatste hoofdstukken kwam dacht ik alleen maar, wat ben ik zojuist aan het lezen. Dit was niet hoe ik het voorgesteld had.
Boos is een emotie die niet heel veel voorkomt na het lezen van een boek, eigenlijk heb ik dat pas bij één boek meegemaakt. Dat was het boek Vermist van Helen Vreeswijk. Het laatste boek dat ze geschreven heeft voor de overleed. Het was de bedoeling dat het een serie van boeken werd. Helaas is alleen deel 1 uitgekomen. Dat maakt mij dan ook boos, niet dat Helen is overleden, daar kan niemand wat aan doen. Maar dat ik nooit te weten ga komen hoe het af zal lopen. Of het goed afloopt of slecht. Het blijft een open eind, iets waar mijn voorkeur niet naar uitgaat.

Uiteindelijk blijven het boeken, met een begin en een eind (in de meeste gevallen dan). En wanneer ik begin in een nieuw boek is deze emotie ook verdwenen en ontstaat er weer een rollercoaster aan andere emoties tijdens het lezen.